‘Ik hoef dus niet langs te komen? Ik ben nog nooit zo blij geweest met jullie als vandaag!’ De opluchting klinkt door in de stem van de jonge moeder die ik aan de telefoon heb.
Een paar minuten eerder: Ik krijg een snel pratende vrouw aan de lijn die gestrest op me overkomt. Op de achtergrond hoor ik een tweestemmig gehuil. Dat gehuil blijkt afkomstig te zijn van de 3-jarige Thom die net in een onbewaakt ogenblik de tuin in is geglipt, over een stuk speelgoed viel en daarbij zijn arm heeft opengehaald. Het andere gehuil is zijn zusje van 5 weken oud die gezellig meedoet met haar broer. Geen wonder dat deze moeder gestrest is. Ze twijfelt of de wond op de arm van Thom gehecht moet worden. Ze verontschuldigt zich al 3 keer omdat ze hier de spoeddienst voor belt (wat overigens voor hechtwonden echt wel een goed idee is!). Als ik zeker weet dat het verder goed gaat met Thom –hij heeft geen andere verwondingen, is niet op zijn hoofd gevallen, is goed alert, nauwelijks bloedverlies, beweegt zijn armen en benen allemaal nog- check ik even hoe het met moeder is. Ze barst in huilen uit. Haar man werkt heel veel uren zodat ze rond kunnen komen en is nu dus niet thuis, ze zit met een pasgeboren baby en nu ook nog dit erbij – hoe moet ze ooit naar de huisartsenpost toe komen? Ik kan me nog levendig herinneren hoe pittig de eerste weken en maanden met een baby zijn en voel met haar mee. En dit vind ik dan het lastige van de huisartsenpost. Op de dagpraktijk zou ik nu tijd nemen voor moeder, zij is dan natuurlijk ook onze patiënt, hier op de HAP wordt toch van me verwacht dat ik de urgentie bepaal van de klacht van Thom. Dat past zo niet bij me en daarom in situaties als deze neem ik toch die 2 minuten extra om haar even aan te horen, misschien mee te denken en haar daarmee tot rust te krijgen. Ik denk namelijk dat dat ook heel belangrijk is voor de verdere afhandeling van de wond van Thom.
Niet veel later bedankt ze me en stel ik nog een paar vragen over de wond. Het wordt me niet duidelijk of het nu een hechtwond is of niet, moeder denkt dat het ‘misschien een beetje’ wijkt. Soms vergeet ik hoe moeilijk het moet zijn voor ‘leken’ om dat te beoordelen, zeker als je zó gestrest bent! Ik vraag aan moeder of het haar lukt een paar foto’s te maken. Sinds een tijdje werken we op de HAP met Sendi. Met Sendi kan ik via ons eigen systeem foto’s aanvragen bij patiënten. Zij ontvangen dan een SMS en kunnen eenvoudig foto’s uploaden via een beveiligde link. Een minuut later heb ik de foto’s al binnen en is het me duidelijk: dit hoeft niet gehecht te worden. Omdat er verder ook niets alarmerends te horen is geef ik het advies om zwaluwstaartjes te plakken. En dan de grote opluchting bij moeder: ‘Ik hoef dus niet langs te komen? Ik ben nog nooit zo blij geweest met jullie als vandaag!’
De tekst gaat verder onder de afbeelding
Meer van zulke blogs lezen? In januari 2023 is mijn derde blogbundel verschenen!
Bestellen kan hier! Ook als e-book te verkrijgen.
Een dag later werk ik op de dagpraktijk als meneer P. belt. Hij vertelt dat hij sinds zo’n 1,5 week een beetje uitslag onder zijn oksel heeft en die zich uitbreidt. Of nou ja, uitslag, een grote rode vlek, hij voelt een beetje warm aan en wordt groter. Meneer voelt zich verder wel oké, beetje verhoging misschien en moe, maar ‘de drukte in december is ook echt niet te doen’, verzucht hij. Hij heeft een webshop die rond de feestdagen altijd zo’n beetje ontploft. ‘Ik heb dus ook geen tijd om langs te komen, Evelien, maar ik dacht als ik nou ff een fotootje stuur kunnen jullie een zalfje voorschrijven’. Ergens moet ik erom lachen, ik voel me altijd net in een bakkerij werken of zo als mensen zo om medicijnen vragen. Nu kan ik op de dagpraktijk niet zo makkelijk een foto aanvragen als op de HAP. Mensen moeten bij ons echt een e-consult aanmaken om een foto beveiligd mee te kunnen sturen. Vroeger deden we het nog weleens via whatsapp, maar daar zijn we een aantal jaar geleden mee gestopt, is natuurlijk totaal niet beveiligd. Meneer P. baalt, dat kost hem meer tijd, maar hij doet het liever dan even langskomen zoals ik ook aan heb geboden. Als we de foto binnenkrijgen laat ik hem aan een van de huisartsen zien: Er zit een enorm abces onder de oksel van meneer P. In overleg met de SEH-arts mag meneer zich daar melden, het is te groot voor de huisarts om het zelf te doen. Meneer P. baalt! Dat is even iets anders dan een foto en een zalfje…
– – – – – – –
Collega’s, ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen met digitale zorg. Ik was zelf eerlijk gezegd eerst nogal sceptisch, maar ik ben echt de voordelen gaan inzien. Natuurlijk, vooral op de HAP moeten we ervoor zorgen dat het vragen van een foto gedaan wordt om verschil te maken in urgentie. Een U4 die toch een U4 blijft is niet zo zinvol, dan kost het alleen maar veel tijd. Maar er zijn situaties genoeg waarin het echt het verschil maakt.
Werken jullie op de dagpraktijk met een systeem als Sendi (Medilink)? Wij niet, maar ik zou dat best willen. Hoe doen jullie dit?
En hoe is dat voor collega’s op de huisartsenposten?
En, als je meeleest als patiënt, hoe vind jij de optie om foto’s te sturen?
*Deze blog is niet gesponsord en is niet bedoeld als reclame.
Ik lees graag je reactie op deze blog!
Groet en liefs, Eveline
Blogs door doktersassistente Eveline & gastbloggers 