Eveline

Voor iedereen die mij nog niet kent, laat ik me even voorstellen:

Ik ben Eveline, inmiddels 31 jaar oud (auw!) en al ruim 10 jaar oefen ik het prachtige beroep van doktersassistente uit. Naast doktersassistente ben ik ook SOH (Spreekuur Ondersteuner Huisarts – zelfstandig afhandelen van kleine en semi-spoedeisende zaken zonder tussenkomst van een arts) en leidinggevend assistente.

Ik vind mijn werk ontzettend mooi, leuk, dankbaar, en soms ook moeilijk. Niet in de laatste plaats omdat in de afgelopen jaren ons beroep behoorlijk is veranderd en er veel meer van ons verwacht wordt dan bijvoorbeeld 15 jaar geleden. In relatief korte tijd zijn er meer verantwoordelijkheden bijgekomen, vooral door alle andere veranderingen in de huisartsenzorg. Bijvoorbeeld het feit dat we niet alleen maar afspraken maken, maar zodanig zijn opgeleid en medische kennis hebben opgedaan dat het onze taak is in te schatten of en hoe snel iemand gezien moet worden, en door wie die patiënt dan gezien moet worden. 
Wij als doktersassistentes, maar ook de rest van de zorgverleners in de eerstelijnszorg zijn hier steeds een beetje in meegegroeid, maar dat geldt vaak niet voor patiënten. Voor hen lijkt het vaak alsof er enorme veranderingen zijn die met grote stappen gemaakt worden.

Dat mensen niet weten wat ons vak inhoudt is niet raar, ik weet van zoveel beroepen het fijne niet.
Het verschil met heel veel andere beroepen is dat met een doktersassistente (bijna) iedereen te maken krijgt. En als je dan te maken krijgt met een doktersassistente is het vaak omdat je ziek bent, pijn hebt, verdriet hebt, je zorgen maakt. Dat zijn meestal niet de momenten dat je op je best bent. Als dan blijkt dat de doktersassistente ‘ineens’ van alles van je moet weten en dan zegt dat je morgen op het spreekuur kan komen, tja, dan ben je niet blij. En daarom denk ik dat het goed is om iedereen kennis te laten maken met ons vak vanaf onze kant gezien.
Dat vind ik al heel lang, en ik heb dat bij ons in de praktijk ook toegepast door af en toe een nieuwsbrief te versturen, maar ik had nooit de bedoeling om dat groter aan te pakken.

Totdat ik op 2 mei 2017 een artikel las op internet. Dat artikel ging onder andere over doktersassistentes in de huisartsenzorg. De journalist die dat artikel had geschreven wist duidelijk niet goed wat ons vak inhoudt (dat vind ik echt een gemiste kans! Als je journalist bent, en het dus je werk is om te schrijven en daarmee mensen te bereiken, vind ik dat je grondig te werk moet gaan en je moet verdiepen in de materie waar je over schrijft, maar dat terzijde), maar ook de reacties onder dat artikel logen er niet om. Er werd gescholden, gevloekt, doktersassistentes werden uitgemaakt voor alles wat mooi en lelijk is. 
Ik houd niet van de mentaliteit van tegenwoordig dat op internet alles maar gezegd mag worden, laat ik dat voorop stellen. Ik vind schelden en vloeken ook sowieso altijd heel vervelend. Maar ik zag wel dat het voornamelijk voortkwam uit onmacht en gebrek aan kennis. En toen dacht ik: ik kan op dit artikel reageren, maar ik kan het ook groter gaan aanpakken.

En dat was de geboorte van deze pagina.

Ik ben gestart zonder een duidelijke visie op de toekomst, en stiekem heb ik die nog steeds niet.
Mijn doel toen was om mensen te bereiken die daarna anders tegen de assistente bij hun huisarts aan zouden kijken, al was het maar 1 persoon.
En dat doel heb ik ruimschoots gehaald! Wat een geweldige reacties heb ik al gekregen van heel veel mensen die geen idee hadden wat er achter de schermen allemaal speelde, maar die nu begrip hebben voor de vragen die ze krijgen, de wachttijd die er soms is, de spoedgevallen die tussendoor kunnen komen enz.

Ook heel veel collega doktersassistentes volgen mijn pagina, en ook dat vind ik natuurlijk super leuk. Ik begreep laatst dat er gedacht werd dat deze pagina alleen voor doktersassistentes is, maar dat is juist niet zo. Ik vind het heel leuk en leerzaam om met andere doktersassistentes ervaringen uit te wisselen, vandaar ook de mogelijkheid tot gastbloggen, maar mijn eerste doel, namelijk mensen informeren over mijn werk, dat staat nog steeds voorop!

Wat kun je van mij verwachten op deze pagina?
1) Iedere week een verhaal uit de praktijk van mijzelf
2) Iedere week op woensdag om 19.00 uur een gastblog. Je kunt je hiervoor aanmelden door mij een privé berichtje te sturen, dan spreken we een datum af.
3) Iedere vrijdag een vraag, stelling of iets grappigs. Als je hier iets voor hebt, stuur me dan ook een privé berichtje.
4) En natuurlijk: beroepsgeheim. Ik heet niet echt Eveline. De patiënten in mijn blogs geef ik soms een naam, maar dat is niet hun echte naam. De meeste verhalen die ik schrijf zijn zodanig aangepast of samengevoegde situaties dat iedere herkenning die er is zeer waarschijnlijk berust op toeval.

Heb je een vraag of wil je me iets zeggen? Je mag me altijd een berichtje sturen, ik doe mijn best alles zo snel mogelijk te beantwoorden. Ook als je het ergens niet mee eens bent of iets moeilijk vindt, laat het me weten! Ik ben altijd bereid om in gesprek te gaan.

Het aantal volgers groeit gestaag, op het moment dat ik dit schrijf zijn het er 6687. Maar dat mogen er natuurlijk nog veel meer worden! Ik zou het heel leuk vinden als je je vrienden uitnodigt mijn pagina te volgen.

Fijne dag en tot de volgende keer! Liefs, Eveline