Rouw – blog – doktersassistente Eveline

‘Achterlijk wijf, je hoeft niet te doen alsof je begrip hebt hoor, het is duidelijk dat je dat niet hebt. Ik hoop dat je zelf eens wat krijgt, dan piep je wel anders. Debiel!’

Tuut tuut tuut tuut.  De headset piept omdat de verbinding is verbroken, mijn brein piept nog veel meer. De scheldwoorden hoor ik amper – en nu ik dat opschrijf realiseer ik me dat dat geen goed teken is. De woorden “ik hoop dat je zelf eens wat krijgt” piepen in mijn brein en krijsen me toe. Natuurlijk kan deze meneer niet weten wát ik zelf allemaal heb meegemaakt en nog meemaak, het zou hem ook niet interesseren. Ik ben een anonieme stem aan de andere kant van de lijn waar je al je ongenoegen op kan botvieren – ook als je zoals deze meneer al 5 maanden hoofdpijn hebt, er niets is veranderd in de situatie en er geen alarmsignalen zijn, maar toch recht denkt te hebben om langs te komen op de spoedpost, ook als je vriendelijk werd uitgelegd waarom je hiervoor de eigen huisarts kunt bellen.  

Maar: ik ben niet alleen maar een stem. Ik ben een mens, een moeder, een vrouw, een triagist, een medisch opgeleid professional.

Waarom raken mijn woorden me zo hard? Ik denk omdat ik rouw.
Ik rouw om de persoon die ik was en die ik, denk ik, nooit meer zal worden.
Ik rouw om het ziekzijn dat alles overheerst en veel onmogelijk maakt.
Ik rouw omdat ik nauwelijks meer het werk kan doen dat ik altijd met zoveel liefde deed.
Ik rouw.

En die rouw bestaat naast de dankbaarheid dat ik er nog ben, dat ik niet meer 23 uur per dag in bed lig, dat ik er weer meer voor mijn kinderen kan zijn, dat ik in juli zelfs op vakantie kon en dat ik iedere week een paar uurtjes mag werken.

De volgende telefoontjes zijn stuk voor stuk vriendelijke mensen die ik kan helpen met de manier die past bij hun klacht in de spoedzorg. Dankbare mensen ook. En ze heffen de pijn in mijn hart en brein een beetje op.

Ik hoop dat je zelf eens wat krijgt? Nee, ik wens dit niemand toe.
En als je wat krijgt? Bedenk dan alsjeblieft dat achter iedere witte jas een mens zit.

Ik lees graag je reactie op deze blog!

Groet en liefs, Eveline

• Uit de praktijk – Griepvaccinatie?
• Uit de praktijk – uitstrijkjes
• Rouw – blog – doktersassistente Eveline
• Gerustgesteld? – blog – doktersassistente Eveline
• Hij wordt niet wakker… – blog – doktersassistente Eveline

PS: Ik weet dat verhalen als deze bepaalde mensen aantrekt die hun negatieve ervaringen met de zorg, al dan niet gegrond en medisch correct, delen en vaak ook in minder mooie bewoordingen. Ik zou het waarderen als dat onder dit bericht niet gedaan wordt.