Openhartig

Ik voel en ik weet al een paar weken dat ik dit moet schrijven, toch kon ik me er niet toe zetten.

Veel van jullie hebben opgemerkt dat ik weinig online ben en al helemaal nauwelijks meer schrijf. Ik hoorde dat het zelfs pas op een congres werd genoemd (‘Jammer dat Eveline zo weinig actief is, zij gaf zo’n goed beeld van ons vak weer online’). Bedankt daarvoor trouwens.

De afgelopen tijd stond in het teken van het ziekbed van een dierbare. Het slokte m’n laatste restje energie op – energie die ik sinds Covid al niet zoveel meer heb. Werken ging vaak net, soms net niet en af en toe ook helemaal niet.

Ik vond werken ook niet meer zo leuk. Normaal gesproken ben ik denk ik vriendelijk en geduldig en dat raakte ik kwijt. De botte patiënten die ik normaal met een glimlach antwoord kon geven konden nu rekenen op een opmerking terug. En steeds vaker bekroop me de vraag: Is dit beroep nog wat ik wil? Is dit nog steeds waar ik goed in ben? Is überhaupt de zorg en in het bijzonder de huisartsenzorg nog wel dat waar ik mijn hart en ziel in kan leggen.

Want het stopt niet. Alles waar we al jaren over praten, roepen, demonstreren en schrijven verandert niet. Het wordt slechter. De (eerstelijns)zorg loopt over. We moeten meer, maar met te weinig mensen. Patiënten willen dat hun huisarts functioneert als zo’n flitsbezorger: Nu besteld is over 10 minuten is huis. De realiteit is echter dat dat niet kan. Het is ook niet nodig, maar ook daar denken veel mensen anders over.

En daarom schreef ik ook niet. Niet alleen omdat ik weinig energie had, al speelde dat wel een grote rol, maar ook omdat ik werkelijk niet alle facetten kon beschrijven zoals ik dat gewend ben – het mooie zag ik niet meer.

Ik schrijf dit niet om te klagen, ook niet om medelijden te krijgen en al zeker niet om weer een inbox vol te krijgen met hoe slecht huisartsen en doktersassistentes niet zijn. Ik schrijf dit omdat ik weet dat er veel collega’s zijn die met hetzelfde worstelen. Ik weet dat er collega’s zijn die nu geen collega’s meer zijn, omdat ze stoppen als doktersassistente en in een aantal gevallen zelfs de zorg helemaal uitgaan.

Op verschillende social media zijn er meerdere artsen die desinformatie bestrijden, die aan ‘leken’ medische informatie geven, die op een leuke manier laten zien wat hun vak inhoudt, die strijden om de huisartsenzorg toegankelijk te houden. Maar doktersassistentes hoor en zie ik bijna niet. Degenen die het zat zijn verdwijnen en het overgrote deel dat blijft houdt hun mond. Ik vind dat dat niet moet. Want juist als mensen weten wat ons werk inhoudt kan er begrip zijn. Als mensen meer kennis opdoen over bijvoorbeeld koorts bij hun kind hebben ze minder de huisarts(enpost)nodig. Als we met elkaar ‘nee’ zeggen tegen agressie, tegen overbelasting en tegen alles wat tegen goede zorg werkt dan kunnen we weer met elkaar, en met een hoop nieuwe collega’s ‘ja’ zeggen tegen veilige zorg, een veilige en stabiele werkomgeving, tegen meer tijd voor de patiënt.

En daarom moest en wilde ik toch weer in de pen klimmen. Doktersassistentes een stem geven. Het liefst niet alleen, maar met jullie. Alle kanten van ons vak laten zien: de strijd, de agressie maar ook en vooral: de liefde die er kan zijn, de dankbaarheid, de emotionele momenten.

Ben je doktersassistente en wil je jouw verhaal delen? Ik hoor het graag van je.

En als laatste. In mijn privé situatie waar ik net al iets over schreef is het nu iets rustiger. Ik werk tijdelijk wat minder en dat helpt ook. Langzaam keert de zachtheid en het geduld weer terug, maar vooral de liefde tot mijn vak. En liefde – dat overwint toch alles?